IES Praia Barraña (Boiro, ACoruña)

Xa que no noso blogue, agora hai unha sección, moi ben empleada, dedicada ás mulleres; quixen facer a miña aportación con esta reportaxe.

Sempre houbo mulleres que dedicaron a vida á interesante investigación científica. Hoxe en día ser muller xa non é tan complicado. Poderiamos nomear moitas mulleres que viviron na época moderna e fixeron as súas aportacións á ciencia. Pero ninguén lembra aquelas mulleres que viviron fai moitos anos e dedicaron a súa vida á ciencia.

Antes, as mulleres que intentaban avanzar nas investigacións eran acusadas de bruxería ou chamadas herexes por iso moitas ocultaron os seus nomes e nós carecemos da maioría da información sobre elas e os seus descubrimentos.

Pero todo isto non sirve de nada se non o acompaño de exemplos, o cal sería demostrar os feitos na miña teoría, aínda que non sexa científica. Isto demostrará que para nada os homes nos gañan en intelecto e que a cruel realidade é que si non gañan en vantaxes. Aí van tres mulleres sabias:

María, a Xudía, unha química no século I

Natural de Alexandría estaba considerada una experta alquimista no século I. Dise que coñecía, xa daquela, a fórmula do ácido clorhídrico e que foi a inventora do “baño María”que se trata de un recipiente con auga posto á lumbre e no cal se mete outra vasilla para que o seu contido reciba un calor suave e constante en certas operacións químicas, farmacéuticas ou culinarias.

Temos pouca información de María xa que as mulleres que investigaban eran acusadas de bruxería ou tildadas de herexes, co cal elas levaban as súas investigacións no máis absoluto anonimato.

Hipatia, unha muller que no século V defendeu o dereito a pensar

Hipatia viviu fai mil cincocentos anos, Ela daba o seguinte consello ás persoas: “Defende os teus dereitos a pensar, porque incluso pensar dunhas maneira errónea é mellor que non pensar”.

Esta intelixente muller foi profesora de astronomía e de matemáticas. Inventou un aparato para obter auga pura e hai quen lle atribúe tamén a invención do astrolabio.

Carolina Herschel , observando estrelas no século XVIII

Carolina Herschel facíalle os cálculos a seu irmán, o prestixioso William Herschel. Un día, mirando polo seu telescopio descubriu oito cometas e varias nebulosas.

Claramente, estes descubrimentos deron a volta ao mundo co nome do seu irmán. Si buscas en Google atoparas moitas entradas co nome de William pero proba con Carolina. Menos da metade, ou non?

Por sorte, as cousas foron cambiando e cando unha persoa descubre ou fai algo, fixamonos na súa demostración e non no seu sexo. Eso faime quedar máis tranquila, pero a igualdade de sexos está nas nosas mans,eu só digo que deberiamos intentalo.

As mulleres non só dan vida, cociñan, pranchan, fregan… senón que moitas teñen un horario laboral de 8 horas e ó marido sentado no sofá esperando a cea,

Esta reportaxe vai por elas!!!!

Este tema está moi en boga na sociedade de hoxe en día pois é un dos últimos avances na mediciña. Ó que se debe esta polémica é o feito de ter un fillo xenéticamente compatible co xa nacido anteriormente para obter o sangue do seu cordón umbilical, onde se atopan as células nai, e así salvar ao outro fillo. Co que agora se experimenta é que con calquer célula do corpo, que xa non sexa unha célula nai do cordón umbilical, conseguir obter un individuo completo. Hai varios tipos de células nai:

• célula nai totipotente: que pode crear un organismo completo.
• célula nai pluripotente: que non pode formar un organismo completo.
• célula nai multipotente: que son as que so rexeneran unha célula especializada.
• célula nai unipotente: que é o que pode formar un tipo de célula.

As células nai embrionarias son aquelas que forman parte da masa celular interna dun embrión de 4-5 días de idade, (¿pódese considerar o termo idade?), e que teñen a capacidade de formar tódolos tipos celulares dun organismo adulto.

A imaxe debemos comentala pois é unha critica cara Bush e o seu mandato e unha forma de eloxiar ao novo presidente dos EE.UU que está facendo posible a experimentación con células nai e o avance da ciencia en xeral.(grazas, que Deus cho page que eu non podo)

Antía Silva e Eva Fernández

As células nai son células capaces de autorrenovarse, cuxo destino ainda non está decidido.

A través dun proceso denominado diferenciación pódense transformar as células nai en varios tipos de células diferentes. Con esta técnica poderíanse chegar a resolver graves enfermidades como son o Alzheimer ou o Parkinson. Coa realización dun transpalante das células nai dun embrión á parte do cerebro lesionada, os científicos esperan sustitui-lo texido do cerebro que se perdeu.

Nas imaxes inferiores, as células nai clasificáronse en dous grupos. Por un lado, as células nai embrionarias (Embrionic stem ou EScells). Estas células derivan da Masa celular interna do embrión en estado de blastocisto (7-14 días), e son capaces de xerar TODOS os diferentes tipos celulares do corpo, por iso se chaman células pluripontenciales.De estas células derivarán, tras moitas divisións celulares, o outro tipo de células, as células nai órgano-específicas. Estas células son multipotenciales, e decir, son capaces de orixina-las células dun órgano concreto no embrión, e también, no adulto.

Recentemente houbo moita controversia na prensa acerca dos pros e os contras da investigación das células nai. Elas ofrecen moita esperanza para os avances médicos debido á súa habilidade para transformarse en calquera clase de célula. Por exemplo, células neurais do cerebro e da espiña dorsal que sexan danadas poden ser substituídas con células nai. No tratamento do cancro, células destruídas pola radiación ou quimioterapia poden ser substituídas con células nai saudables que se adaptan á parte afectada, sexa do cerebro, corazón, fígado, pulmóns ou de calquera parte.
Existen tres fontes principais para a obtención de células nais: células adultas, células do cordón umbilical, e células embrionarias. As células nai adultas poden ser extraídas tanto da medula espinal como do sistema periférico. As células nai tomadas do cordón umbilical son unha segunda fonte moi rica de células nai. As células umbilicais poden tamén ser perfectamente compatibles cando a familia fixo plans por adiantado. As células do cordón umbilical son extraídas durante o embarazo e almacenadas en bancos de células criogénicas
As células embrionarias son extraídas directamente dun embrión antes de que as células do embrión comecen a diferenciarse. Nesta etapa o embrión é chamado “blastocisto.” Hai preto de 100 células nun blastocisto. Unha gran porcentaxe destas son células nai, as cales poden manterse vivas indefinidamente, madurándose en cultivos, onde as células nai continúan duplicándose en número cada 2-3 días.
Aqueles que valoran a vida humana desde o momento da concepción opóñense á investigación de células nais, porque a extracción das células nai deste tipo de embrión require a súa destrución. Noutras palabras, require que unha vida humana sexa destruída. Algúns cren que isto é o mesmo que asasinato. Defensores da investigación conclúen que moitas células humanas fertilizadas xa foron almacenadas, pero non están dispoñibles para investigación e tamén afirman que non serán creadas novas vidas humanas co único propósito de experimentación.

O sistema inmunolóxico do corpo protexeo contra as enfermidades e as infeccións. Pero, se se ten unha enfermidade autoinmune, o seu sistema inmunolóxico ataca as células sans do seu corpo. As enfermidades autoinmunes poden afectar a moitas partes do corpo. Estas enfermidades tenden a ser hereditarias. Nove de cada dez casos destas enfermidades afectan a mulleres. Existen máis de 80 tipos de enfermidades autoinmunes e algunhas teñen síntomas similares. Eso dificulta que o seu médico saiba se vostede realmente padece unha destas enfermidades, e no caso de padecela, de cal delas se trata. En moitas persoas, os primeiros síntomas son de cansanzo, dores musculares e pouca febre.
A máis grave destas enfermidades autoinmunes é o lupus.

Cada vez hai máis probas para pensar que as células nai poden resultar útiles para tratar as enfermidades autoinmunes.
Esta vez, probaron a súa eficacia para trata-lo lupus. O estudo fíxose en Chicago, EE.UU., nunha Facultade de Medicina da Northwestern University: “Practicamos un autotrasplante de células nai en pacientes con lupus que eran resistentes ao tratamiento estándar”.

Onte, 22 de marzo, día mundial da auga, dedicado este ano as augas compartidas por varios países, soubemos que o Foro Mundial da Auga rematou sen que os estados participantes se puxesen de acordo en como expresar o dereito dos seres humanos á auga.

O acceso á auga, o “ouro azul”, ten un custe, pensades que debería ser gratuito ou, pola contra, opinades que a gratuidade pode levar ó despilfarro?

A medicina rexenerativa pode supoñer no futuro a alternativa a técnica actual de transplantes, isto podémolo conseguir mediante as chamadas células nai. Estas células obtéñense da médula ósea ou do cordón umbilical e empréganse para tratar diversos trastornos. As perspectivas futuras para a utilización de células nai son inmensas: desde a produción de células pancreáticas para o diabete; células cardíacas para reparar as zonas mortas tras un infarto; a obtención de neuronas para tratar enfermidades coma o párkinson ou o alzhéimer ou para reparar lesións medulares. Neste caso falaremos da utilización das células nai para o tratamento de enfermidades hepáticas.

Científicos das universidades de Granada e León confirmaron que as células nais procedentes do sangue do cordón umbilical humano poden servir como unha terapia adecuada para o tratamento destas enfermidades hepáticas, como por exemplo a hepatite. Esto supón unha alternativa eficaz á medúla ósea. Estas células mononucleares do sangue do cordón umbilical son útiles para a rexeneración do figado. As células nais aníñanse con moita facilidade ás paredes do fígado tras realizar un transplante de humano a rata. Nestas inxectouse variedades de hepatites provocadas por D-galactosamina.

Os ciéntificos explican que tras este experimento houbo unha mellora tanto nos tecidos danados coma na función hepática. O tratamento actual nas enfermidades hepáticas consiste no transplante de fígado. Nembargantes, este tratamento está limitado pola escaseza de órganos doantes. O desenrolo de alternativas coma esta é fundamental da investigación actual para mellorar o sufrimento de moitos enfermos.

En 1992 la declaración mundial sobre la nutrición reconocía que “el acceso a una alimentación nutricionalmente adecuada y sana es un derecho universal”
En cambio actualmente mil millones de personas sufren hambre. De continuar este panorama, el objetivo de disminuir a la mitad la hambruna en el mundo para 2015 no se cumplirá hasta el 2150.
El director general de la FAO(Jacques Diouf), hizo un llamamiento para que cumplan su compromiso, de bajar a la mitad el número de pobres en 2015.
“Lamento profundamente informar de que la situación es intolerable e inaceptable” y “el hambre aún tiene remedio, siempre y cuando se tomen acciones concretas: desarrollo rural y agrícola a pequeña escala, inversión en los sitios más desfavorecidos, transparencia y buen gobierno, cambios en las reglas del comercio internacional que hagan más justas para los pobres, redes de contención para los grupos más vulnerables, y un veloz incremento en el nivel de ayuda oficial, hacia el 0,7% del PIB que habían prometido”, son algunas de sus declaraciones.
Para lograr los compromisos de la cumbre, el mundo debería contar con 31 millones de hambrientos menos al año hasta 2015, mientras lo que en realidad sucede es que la cantidad crece en unos 4 millones al año, además, de los aproximadamente ocho millones de personas que mueren de hambre al año, cinco son niños. Y aún así, (como denuncia la Alianza Española Contra la Pobreza) “los países ricos destinan, proporcionalmente a su renta, la mitad de ayuda que en los años 60”.
Es insostenible que el 40% de la población mundial, viva en una situación de pobreza.
De ellos, 1.600 millones sobreviven con cerca de 1.25 euros diarios, y otros 1.100 millones en condiciones de pobreza extrema, con menos de 0.79 euros al día. Por eso, 35.000 personas mueren de hambre cada 24 horas (1 cada 4 segundos).
Y ahora yo me pregunto… ¿Quién responde por los muertos que lleva el hambre? Hace unos años la Audiencia Nacional juzgó a Paris por matar a Aquiles en Troya y a Nerón por delito medioambiental a cuenta del incendio de Roma, se me antoja pedir a nuestros jueces que se entretengan mejor buscando quiénes son los culpables de que mueran tantos por conseguir lo mínimo para sobrevivir.
Por último, hace unos años, vimos cómo el ansia por robar gasolina para poder venderla en Kenia llevó a la muerte a sus protagonistas.
No son muertes producidas por la violencia terrorista de grupos armados o de ningún ejército, sino fruto de la desesperación de quien no tiene nada con que alimentarse, y lo que es peor, con que alimentar a los suyos, así que… ¿Quién responde por estas muertes?
Lo asombroso es que el problema no es que no haya comida suficiente para alimentar a toda la tierra, ya que la tierra actualmente produce un volumen de alimentos capaz de alimentar a más de 12.000 millones de personas (más del doble de la población actual) …entonces… si ahora que podemos alimentar al doble de la población actual no lo hacemos, ¿Qué pasará dentro de unos años si la población sigue creciendo al ritmo actual?…
La razón de que actualmente todavía siga muriendo una persona cada 4 segundos es la falta de voluntad política de los países ricos que aún no han cumplido sus promesas.

A febre amarela ou vómito negro é unha enfermidade viral aguda e infecciosa causada polo virus que pertence a familia dos Flaviviridae. É unha causa importante da enfermidade hemorráxica en moitos países de África e Sudamérica, a pesar de existencia dunha vacina efectiva. O amarelo da enfermidade refírese aos signos de ictericia que afectan a algúns pacientes.

A febre amarela foi unha fonte de epidemias devastadoras no pasado. Cada brote foi seguido por miles de mortes ata que as investigacións deron lugar á  comprensión do medio de transmisión(principalmente por mosquitos) e o posterior desenrolo dunha vacina.

Aínda que existe unha vacina efectiva moitas poboacións non vacinadas continúan en gran risco, a OMS estima que a febre amarela causou 200.000 enfermidades e unhas 30.000 mortes cada ano.

Mapa da propagación da enfermidade:

A enfermidade sólo ocorre en África, Sudamérica e Centroamérica e o Caribe. A mayoría dos brotes en sudamérica xorden entre persoas que traballan nas selvas tropicais chuviosas.

Esta transmitida pola picadura do mosquito Aedes aegypti e outros mosquitos do xénero, este mosquita abunda en zonas húmidas o redor de augas estancadas e solo pica durante o día.

O período de incubación sitúase entre os 3 e os 7 días. A duración da enfermidade en caso de curación e de unha ou dous semanas pode ter dous tipos de prognósticos clínicos a leve e a clásica, admitindo tamén formas intermedias.

Enlaces interesantes sobre a Febre amarela:

http://es.wikipedia.org/wiki/Fiebre_amarilla : Entrada da febre amarela na wikipedia

http://es.wikipedia.org/wiki/Carlos_J._Finlay : descubridor do axente transmisor da Febre