IES Praia Barraña (Boiro, ACoruña)

Dende fai moitos anos en Galicia diminuiu exponencialmente o numero de bosques autóctonos, e dentro destes, o número de árbores. As causas son a excesiva deforestación, os incendios masivos que ocorren na nosa terra no verán, as plantacions de pinos e eucaliptos, especies de crecemento rápido e que hoxe en dia vemos en todos os campos galegos pero que en realidade non son propios dos nosos bosques atlánticos. Un dos poucos bosques atlanticos que quedan intactos é a Devesa da Rogueira, na serra do Courel, onde uns compañeiros do noso instituto foron de visita fai unas meses.

Nesta devesa temos un souto de castañeiros dende onde se pode ver o pico Formigueiros, o máis alto do Courel. Chegando ó interior desta Devesa atopamonos faias, xardóns, abeleiras, teixos, freixos, carballos… Unha diversa flora que non poderemos atopar noutro lugar. Uns quilómetros máis arriba atopamos a Fonte do Cervo, tamén chamada a Fonte da fame. Esta fonte é moi especial xa que da mesma rocha saen dous manatiais, un con augas ferrosas e outro con augas calcareas. O sendeiro que sae destas fontes vai en dirección ó pico Formigueiros.

Nesta devesa podese atopar todo tipo de fauna: raposos, teixugos, corzos, rabisacos (ginetas), armiños… Tamén podemos atopar maxestuosas águias voando.

O Courel é unha estupenda demostración de natureza autóctona que está desaparecendo e que todos deberíamos visitar.

Fixemos a presentación sobre este tema xa que aparece moi a miúdo na vida cotiá. Ademais, axúdanos a ver o que acontece no mundo, xa que non todo o que acontece é por culpa do ser humano. Por outro lado, as catástrofes naturais son unha preocupación que nos chamou a atención do grupo de traballo e ese foi un dos motivos principais polo cal o eleximos.

Traballo feito por :
-Vanessa Alonso
-Vanesa Calviño
-Andoni Farto

Sempre lle demos á Lúa menos importancia da que merece. Sen embargo, sin ela non poderíamos vivir, xa que lle da á Terra un equilibrio estable e grazas á ela os polos manteñense fixos. Se non tivéramos Lúa os cambios climáticos serían máis devastadores xa que, ao non ter Lúa ó Sol derritiría os polos e aumentaría o nivel do mar, provocando enormes inundacións. A línea que separa os hemisferios convertiríase na nova zona glaciar e a vida que coñecemos correría perigo.

Sobre a desaparición da Lúa hai tres puntos que destacar:

1)  A desaparición das mareas é o efecto máis inmediato, se estas desapareceran provocarían un efecto prexudicial nos ecosistemas mariños xa que a marea convetiríase nun oleaxe máis suave, as correntes oceánicas modificarían as súas pautas e os manglares sería perxudicados xa que necesitan dos movementos do mar para conseguir nutrintes e cousas similares.

2) Desaparecería a su atracción sobre a Terra, polo tanto desequilibrariase a orbita da Terra e desviaríase. As súas consecuencias serían: unha órbita moito máis elíptica, un aumento da temperatura e grandes cambios climáticos que faría que a vida fora inexistente na Terra. O eixe da Terra atópase nunha dirección cara arriba pero de non existir a Lúa o eixe da Terra tambalearíase e quedaría pararalelo ao plano da eclípcita entón a xente da Terra pasariase todo o ano con temperaturas extremas sen intermedios, esto é, seis meses de moito calor e os restantes de moito frío.

3) A desaparición da Lúa afectaría ao comportamento das especies nocturnas, xa que é unha fonte de luz moi importante durante a noite, por exemplo: o moucho non podería cazar e certo insectos non poderían atopar parella, xa que alzan o voo na noite.

A Lúa aléxase 4cm ao ano, polo cal, a rotación do noso planeta farase cada vez máis lenta. O inminente final da Lúa será a súa desaparición provocada pola transformación do Sol  a unha xigante vermella que freará o seu alonxamento da Terra para rompe-la en moitos anacos que se transformarán en aneis así o fin da Lúa acabará como o seu comezo, estes aneis caeran sobre á Terra e terán un límite de tempo curto.

AUTORAS:

Montse Millán Meza

Inés Parada Crujeiras

Como a mesma palabra di, é o oposto da materia, é dicir: unha materia cuxas partículas elementais teñen carga eléctrica oposta á normal. Así, nun átomo de antimateria atopamos en lugar de protones (positivos), antiprotones (negativos) e, en lugar de electróns (negativos), antielectrones ou positrones (positivos).

Cando unha partícula e unha anti-partícula entran en contacto, prodúcese o fenómeno da aniquilación ou sexa da transformación da materia en enerxía. A antimateria, prevista teoricamente polos físicos dos anos 30, foi producida en laboratorios desde mediados os anos 50, grazas aos potentes aceleradores de partículas.

Segundo unha teoría cosmológica, no Universo existen cantidades iguais de materia e de antimateria confinada, obviamente, en rexións distantes entre si. Con todo, nos puntos de encontro, produciríanse grandes fenómenos de aniquilación. Os raios Gamma, que se observan como radiación de fondo do Universo, son interpretados por algúns como o produto secundario desta aniquilación.

Segundo outra teoría, en cambio, materia e antimateria existían por partes iguais no orixe do Universo pero cun leve excedente da primeira sobre a segunda. Por conseguinte, a antimateria sería totalmente destruída pola aniquilación e o Universo actual estaría constituído polo residuo de materia sobrevivente.

No estado actual dos coñecementos físícos resulta imposible determinar, a través de observacións astronómicas a distancia, si unha afastada galaxia está feita de materia ou de antimateria, debido a que ambas producen emisións electromagnéticas idénticas.

Débese mencionar que é moi difícil almacenar a antimateria. Calquera contacto da antimateria coa materia produce a inmediata aniquilación das partículas: A masa de ambas “materias” convértese en enerxía pura. Por tanto, para illar unha antipartícula, débese illar de calquera outra partícula, incluídas as presentes no aire. Até os nosos días, é factible conter antimateria cargada eléctricamente (p. ex. antiprotones ou positrones) usando trampas magnéticas. Estas trampas manteñen ás antipartículas flotando nun campo magnético, en completo baleiro, para evitar a sua aniquilación polo contacto con partículas ordinarias. As trampas magnéticas do CERN(A Organización Europea para a Investigación Nuclear (nome oficial), comunmente coñecida pola sigla CERN (sigla provisional utilizada en 1952, que respondía o nome en francés Conseil Européen pour a Recherche Nucléaire, é dicir, Consello Europeo para a Investigación Nuclear), é o maior laboratorio de investigación en física de partículas a nivel mundial.) son capaces de conter aproximadamente unhas 10^12 antipartículas da mesma carga. O problema vén cando se almacena unha gran cantidade de partículas da mesma carga, debido a que entre estas existe unha repulsión (cargas iguais repélense), o que obriga a utilizar unha maior enerxía para manter o campo magnético que as contén. Por tanto, non é posible almacenar unha gran cantidade de antimateria debido a esta limitación. Un problema maior preséntase ao tratar de almacenar antipartículas eléctricamente neutras, como os antineutrones ou como antiátomos. Nesta circunstancia é imposible utilizar campos magnéticos para conter antimateria neutral debido a que non posúen efectos sobre este tipo de antimateria neutral. Actualmente estanse desenvolvendo trampas magnéticas (trampas que actúen no momento magnético) e trampas ópticas (utilizando láseres) para poder conter este tipo de antimateria.

Aínda que a antimateria pode usarse con fins destrutivos, isto resulta sumamente difícil. Por unha banda, non hai forma que a antimateria poida ser creada en cantidades suficientes como para usarse como unha bomba. Doutra banda, as trampas que conteñen a antimateria son enormes e entre máis antimateria conteñan, requiren unha maior cantidade de enerxía para funcionar.

 Las estrellas fugaces son efectos luminosos que se producen cuando un meteorito atraviesa nuestra atmósfera. La aparición de estrellas fugaces es un hecho muy frecuente y algunos son tan espectaculares que pueden observarse a simple vista. En las epocas de lluvias de estrellas pueden llegar a observarse de 10 a 60 penes fugaces en una hora, a una por minuto. Las estrellas fugaces atraviesan rapidamente el cielo dejando un rastro luminoso tras ellas y a veces estallan como un ruido de un disparo.

Qué é un buraco negro? Esta é unha pregunta que moita xente se plantea á hora de debater sobre diferentes temas  astronómicos. A nosa intención é a de poder solucionarvos esas dúbidas.

 Un buraco negro é una zona do espazo-tempo provocada por unha grande  concentración de masa no seu interior aumentando a súa densidade, isto crea un campo gravitatorio moi denso do cal non poden escapar nin os fotóns.  Moitos científicos pensan que no centro da maioría das galaxias (incluída a Vía Láctea) existen buracos negros. A existencia de ditos buracos foi comprobada por diversas observacións referentes a astronomía.  Stephen Hawking (astrofísico,  titular da Cátedra Lucasiana de Matemáticas da Universidade de Cambridge ata a súa  xubilación no ano 2009) planteou a orixe  dos buracos negros nun dos seus famosos libros “Buracos negros e a historia do tempo´´. Nese libro, el mismo opina sobre a creación e aparición dos buracos negros.

O proceso de formación dos buracos comeza despois da desaparición dunha xigante roxa.Tras varios de miles de millóns de anos de vida, a forza gravitatoria de dita estrela comeza a exercer forza sobre si mesma orixinando unha masa concentrada convertíndose  nunha enana branca.Ao convertirse nunha enana branca,o proceso prosigue ata formar un buraco negro.

Este é o proceso e definición do concepto de buraco negro levado a cabo polo meu compañeiro Xoán e por min, esperamos que tras ler este post vos quede máis claro dito concepto e que cando faledes de novo de este tema sepades desenvolvervos con naturalidade.

Alberto Torrado e Juan Otero

Hai algo máis dun mes, no Golfo de México unha plataforma petrolífera chamada Deepwater Horizon, explotou e afundiuse, deixando todo o océano dunha cor negra.  A marea negra xa se estendeu polas costas de Louisiana e está a chegar as costas de Florida.

Con esta fuga estanse a perder moitos cartos e un ecosistema, xa que morreron moitas especies e algúns animais como a balea branca están en perigo de extinción. Cando a fuga comezou intentaron de todas as maneiras tapala pero non conseguiron nada, intentaron queimar o petróleo que se situaba por riba do océano pero foi un esforzo inútil xa que non serviu de nada. Hai que destacar que o petróleo é unha  fonte de enerxía non renovable, e con esta  fuga estase a derrochar moita enerxía que puido ser aproveitada para outras cousas. Estes días pasados intentaron taponar a fuga con barro, pero non foi posible, xa que segue perdendo. Esta marea estase a converter na maior catástrofe ecolóxica da zona. Desgraciadamente, os galegos estamos familiarizados con esta catástrofe, xa que anos atrás un gran buque petrolero, o tben coñecido Prestige, afundiuse e cubriu toda a costa galega de petróleo. Neste suceso fatal acudiron milleiros de voluntarios de todos los lugares para axudar a retirar o chapapote das praias.

Feito por: Vanesa Calviño, Vanessa Alonso e Andoni Farto

Eliximos este tema motivadas polo seu prometedor título. A elaboración do traballo foi moi complexa xa que non nos foi fácil a recopilación de información nin  a comprensión desta. Aínda así, cabe destacar, que durante a súa elaboración atopamonos con datos realmente interesantes e que acapararon a nosa atención. Sen dúbida, foi un custoso traballo do que sacamos gran proveito.

Neste 5 de xuño, Día Mundial do Medio Ambiente, non está de máis lembrar que dependemos da natureza para conseguir  todo o que necesitamos para vivir: os alimentos, a auga, ou o aire. Porque nos comportamos como se o tivesemos esquecido. Estamos acadando o límite de explotación da maioría dos recursos. A contaminación que producimos despreocupadamente, alterou a composición da atmosfera ata danar a capa de ozono e aumentar perigosamente a concentración de gases de efecto invernadoiro. Pero, sobre todo, estamos provocando a desaparición acelerada de especies e convertendo este planeta nun lugar inhóspito onde a vida é cada vez máis difícil. Ese é precisamente o lema do día de hoxe: moitas especies, un planeta, un futuro. Se queremos sobrevivir debemos cambiar o noso comportamento actual e recuperar comportamentos máis sostibles. Para empezar, parar a deforestación e a destrución de ecosistemas naturais. Ademais repensar a agricultura, combinando os coñecementos actuais coa antiga sabedoría que conseguía  unha gran cantidade de alimentos, en terreos relativamente pequenos. Por último, aforrar auga. Que vos parece se comezamos a cambiar os nosos hábitos dende hoxe mesmo?

Espero que poidades aprender moito do noso traballo, xa que puxemos todo o empeño para que sexa moi fácil de entender. E, sobre todo, intentade poñer en práctica o aprendido!

Samuel Vila Miranda e Estefanía Fernández Freire