IES Praia Barraña (Boiro, ACoruña)

A fin do universo é unha das grandes preguntas que nos facemos os seres humanos. Debido a isto hai unha gran variedade de teorías sobre o posible fin de todo o que coñecemos. As teorías máis aceptadas son:

O Big Crunch: Tamén denominado “O Gran Colapso”. Esta teoría propón un universo cerrado, no que os átomos de toda a materia se van acercando ata colapsar e invertir o efecto do Big Bang.

O Big Freeze: (”Gran Frío” en inglés),tamén coñecido como Big Whisperer (”Gran susurro”). Supón que o universo seguirase expandindo eternamente, asume polo tanto a teoría dun universo aberto que remataría dando lugar a morte térmica do universo.

O Big Rip: Coñecido como “Gran Desgarramento”. A clave desta teoría é a cantidade de enerxía escura que hai no universo. Se chegase a haber suficiente enerxía escura, produciríase un desgarramento de toda a materia. Esta é unha das teorías máis aceptadas actualmente.

Raquel Outeiral Tubio 1ºB

Leoni de los Santos Pujols 1ºB

 Un púlsar é o resto dunha supernova, unha estrela xigante que estoupou, que emite radiación periódica e posúe un intenso campo magnético. Esta explosión mandaría parte da masa estelar ó espacio  en todas as direccións como unha masa de gas e de po en expansión mentres as porcións centrais quedarían reducidas a unha estrala neutrónica extremadamente densa e pequena en ocasións formaría un burato negro. A estrela orixinal tería certa cantidade de movemento angular e a súa cantidade de materia dependería do índice de rotación da distancia media da materia contida desde o eixe de rotación. O seu diámetro está entre os 6 e 20 Km. As estrelas de neutróns poden xirar sobre si mesmas hasta varios centos de veces por segundo  a velocidades de hasta 70.000 km/s. Por exemplo o PSR  B0329+54 trátase dun púlsar situado cerca da constelación de Auriga , que xira cerca de 1,4 veces por segundo, é esta outra (XTE J1739-285) bateu o record de velocidade, xirando 1.122 veces por segundo.

Unha noticia de última hora infórmanos dunha estrela de neutróns ( J1614-2230 )  que ten o dobre de masa que o sol e supera por máis dun 20% no tamaño a  calquera outra estrela de neutróns.

^{Lago Mono, California. Neste lago encontrouse a bacteria que presuntamente incorporou arsénico no seu ADN.}

Un grupo de investigadores descubreu unha bacteria que pode vivir nun media tóxico como o arsénico. Por primeira vez un microorganismo é capaz de utilizar un químico tóxico, como o arsénico, (en lugar do fosfato) para vivir. E o arsénico é altamente perxudicial para os organismos vivos, xa que ataca ao seu metabolismo

O equipo de Felisa Wolfe Simons encontraron unha protobacteria que é capaz de cambiar por completo o fósforo por o arsénico hasta o punto de que o incorpora no seu ADN ( Hasta fai pouco, biólogos e bioquímicos podían afirmar que todos os seres vivos estaban formados por seis elementos básicos: carbono, hidrógeno, nitrógeno, oxígeno, fósforo y azufre. Polo que aora, pueden usar e incorporar arsénico en lugar de fósforo, co cal modifica os fundamentos do que se sabe sobre a vida.)

 Os cientificos cultivaron esta bacteria en placas Petri nun laboratorio e pouco a pouco foron reemplazando o fosfato por arsénico. Logo seguiron o camiño do arsénico a través de diferentes compoñentes celulares, e deronse de conta de qe o arsénico reemplazaba por completo ao fosfato nas moléculas das bacterias e chegaba asta o seu ADN. Como o metabolismo é incapaz de diferenciar ambos elementos na sua forma biolóxica, o arsénico asimilase en lugar do fósforo e bloquea os principais procesos bioquímicos. Non sólo sobrevive en presencia de arsénico, sinon que además e capaz de incorporar veneno ao seu metabolismo e no seu ADN.

-”Desde o punto de vista quimico, o arsenico é moi similar ao fósforo, e por eso é tan nocivo para os seres vivos.” Asi e como explican os expertos do Instituto de Astrobioloxía da NASA.
Este suceso abre a posibilidade a que existan formas de vida en planetas nos que se pensaba que era imposible encontrar organismos vivos xa que no contaban con fósforo na atmósfera, e polo tanto foron descartados. Unha das principais guías na búsqueda de vida en outros planetas e os elementos que a conforman. Con este descubrimiento multiplicanse as posibilidades de encontrar vida fora da Terra.

 Ivan Nine

e

Marcos Ramallo

 O venres 19 de novembro, despois de moitos anos descubrindo novos planetas na nosa galaxia, os cientifícos acaban de descubrir o primeiro planeta extragaláctico coñecido, pero non porque estea situado fóra da Vía Láctea, senón que os expertos afirman que constitúe o primeiro planeta que non pertence a nosa galaxia, xa que a pesar de que este se atope dentro da Vía Láctea, os investigadores aseguran que o sistema solar ao que pertencía este astro orixinouse noutra galaxia e despois foi engulido pola nosa.

O novo planeta xira arredor dunha estrela procedente do que se coñece como a corrente Helmi, un conxunto de estrelas que orixinalmente pertenceu a unha galaxia anana á que devorou a nosa galaxía hai entre 6000 e 9000 m.a. Este planeta, bautizado co nome de HIP 13044 b, situado a 2.000 anos luz de distancia xirando arredor de dita estrela chamada HIP 13044 e ten unha dimensión 20 % maior a de Xúpiter, foi descuberto polos científicos do Instituto de Astronomía Max Planck, de Alemania.

Reiner Clement, expresou nun comunicado: “Este descubremento é moi emocionante, xa que por primeira vez, os astrónomos detectaron un sistema planetario nun conxunto estelar de orixe extragaláctico. Debido as grandes distancias non hai unha confirmación de existan planetas noutras galaxias, pero unha fusión cósmica trouxo un planeta extragaláctico ao noso alcance”.

Os investigadores aseguran que o astro tamén é un dos poucos planetas coñecidos que sobrevivíu ao período de expansión da súa estrela, despois de que esta se lle esgotara o seu combustible de hidróxeno no núcleo. Co que se producíu que a estrela se contraera e así se convirtira nunha xigante vermella.

Johny Setiawan, tamén do Instituto Max Planck, agregou: “este descubrimento é intrigante cando consideramos o futuro distante do noso propio sistema planetario, ante as previsións de que o Sol tamén se convirtirá nunha xigante vermella en uns 2.000 m.a.”

Creado e publicado por: Vanesa López Lijó e Ángela Fernández Ríos

A resposta correcta é que sí, o noso astro rei rematará ca súa vida dentro de 5.000 m. a. como todo ser terá o seu fin, no fin dos tempos do noso Sistema solar.

Por que ocorre isto? A resposta é evidente, porque é unha estrela e como tal non durará eternamente aínda que pensemos que si, non é así, posto que toda estrela nace e morre e o Sol neste caso non será ningunha excepción.

O Sol é un enorme reactor nuclear do cal o seu combustible é o hidróxeno. Éste é o que se encarga ademáis de manter o equilibrio entre as dúas principais forzas do Sol: a presión interna, que o fai crecer; e a súa forza de gravidade, que tende a comprimilo.

De ese modo, o día que o hidróxeno empece a escasear, a liberación de enerxía nas zonas que rodean o núcleo fará que as capas externas se expandan. Neste proceso, este astro arrasará con Mercurio e Venus, e, tras secar os océanos e derreter as rocas da Terra, terminará por alcanzar a órbita do noso planeta sen piedade ningunha.

Cuando xa non quede nada que queimar, a gravidade gañará e o Sol comezará a contraerse e apagarse progresivamente ata chegar á súa fin.

Toda persoa que lera un mínimo pódese dar conta facilmente que se o Sol deixa de dar a súa enerxía é porque o Sistema solar está completamente morto e a Humanidade completamente desaparecida.
O de trasladarse a outros planetas coa tecnoloxía actual non é posible.

Rebeca Olveira Sánchez, Estefanía López Rodríguez e Carla González González. 1ºB

Un científico da NASA Simon Felis Wolfe anunciou que atopou unha bacteria, cuxo ADN é totalmente diferente ao que coñecemos hoxe en día. En vez de usar o fósforo, as bacterias usan o arsénico.

Toda a vida na Terra está composta de seis compoñentes: carbono, hidróxeno, nitróxeno, osíxeno, fósforo e xofre. Cada ser, dende o máis pequeno a ameba ata o máis grande a balea, a cuota da corrente da vida é a mesma. Os nosos bloques de ADN son todos iguais.

Pero non este. Isto é completamente diferente. Descuberto no Lago Mono venenosas, California, esta bacteria é o arsénico, que se pensaba imposible.O microbio descuberto un membro dunha bacteria bastante común chamado Gammaproteobacteria.Non sabe aínda que o xenoma da bacteria ou detalles, pero dixo Wolfe-Simon está a traballar niso.

Os resultados do estudo non se aplica só á busca de vida noutros planetas, senón tamén para comprender a evolución da vida na Terra, a química orgánica, ciclos biogeoquímicos, microbioloxía, etc…

As implicacións deste descubrimento son enormes para a nosa comprensión da propia vida e a posibilidade de atopar seres doutros planetas non teñen que ser coma a Terra.

Este descubrimento está posto en tea de xuízo pola comunidade científica.

Berta Escurís Rodríguez

Sabela López García

Jorge Fajardo Filgueira

    “Si llegamos a descubrir una teoría completa, sería el triunfo definitivo de la razón humana porque entonces conoceríamos la mente de Dios”

    ”La observación en 1992 de un planeta que giraba en órbita en torno a una estrella distinta de nuestro Sol, hace que las coincidencias de las condiciones planetarias de nuestro sistema -la feliz combinación de distancia Tierra-Sol y masa solar- sean mucho menos singulares y no tan determinantes como prueba de que la Tierra fue cuidadosamente diseñada (por Dios) para solaz de los humanos”

Estas, entre otras, fueron las justificaciones que Stephen Hawking alegó, en su último libro ‘The Grand Design’ (’El Gran Diseño’) publicado el 9 de septiembre, a favor de la inexistencia de Dios. A pesar de haber afirmado anteriormente en su libro (‘Historia Breve del Tiempo’) que no existía incompatibilidad entre la existencia de Dios y la comprensión científica del universo, ahora Hawking llega a la conclusión de que si es incompatible. En esta obra ,escrita junto al físico estadounidense Leonard Mlodinow, rechazan la hipótesis de Isaac Newton.  “El Universo no puede haber surgido del caos gracias sólo a las leyes de la naturaleza sino que tuvo que haber intervenido Dios en su creación”. La relación entre ciencia y religión siempre ha sido interesante y polémica, mas ahora Hawking ha reabierto la polémica con su nueva hipótesis.

Para Hawking, la teoría M no es una teoría, sino una familia de teorías, que muestran desde diferentes prismas la misma realidad, destacando diferentes aspectos, pero coincidiendo en el fondo. La teoría M predice que un gran número de universos han sido creados a partir de la nada, una creación que no requiere ningún ser sobrenatural o Dios. Estos múltiples universos surgen de forma natural a partir de las leyes físicas, son una predicción científica. Solo algunos universos permiten la existencia de la vida. Solo algunas historias en cada universo permiten la existencia de los seres humanos. El principio antrópico nos hace, en cierto sentido, creadores del universo.

 En cambio, muchos de los participantes en discusiones de la Templeton Foundation suponen que ciencia y religión son compatibles. Argumentan que no hay contradicción entre ellas. Algunos sostienen que la ciencia confirma los principios básicos de su fé religiosa, como lo es El Big Bang,  la teoría de que el universo se crea a partir de la nada que fue propuesta por  el sacerdote belga, Georges Lemaitre.

Andrea Barreiro López

Natalia Saavedra Miranda

Astrónomo polaco, considerado o fundador da astronomía moderna. En 1500 marchou a Roma onde ensinou astronomía. Foi nomeado canónigo da catedral de Frauenburg.En astronomía demostrou que os movementos aparentes do Sol e das estrelas  podíanse explicar admitindo o dobre movemento da Terra,  a sua rotación diaria sobre o seu eixe, e a súa traslación anual ao redor do Sol. Esto implica a tesis heliocéntrica que contradicía a tradicional teoría xeocéntrica de Ptolomeo e desprazaba ao home do centro do universo, poñendo en entredito a teoloxía cristiá.  A teoría de Copérnico encontrou a súa confirmación en 1610, ano no que Galileo, co seu novo telescopio, observou as fases de Venus que Copérnico vaticinara.As ideas principais da súa teoría son :

• Os movementos celestes son uniformes, eternos, e circulares ou compostos de diversos ciclos.
• O centro do universo atopase cerca do Sol.
• Orbitando o Sol, ao redor, encóntrase Mercurio, Venus, a Tierra e a Lúa, Marte, Xúpiter, Saturno
• As estrelas son obxectos distantes que permanecen fixas e polo tanto non orbitan ao redor do Sol.
• A Terra ten tres movementos: A rotación diária, a revolución anual, e a inclinación anual do seu eixe.
• O movemento retrógrado dos planetas e explicado polo movimiento da Terra.
• A distancia da Terra ao Sol é pequena comparada coa distancia as estrelas.

Miriam Lamas SóñoraAlejandro Gómez FernándezLorena Resúa Sánchez

Un dos principais afluentes do Río Amazonas está secándose e acadou os niveis máis baixos no último século. Isto, provoca unha gran seca que preocupa a miles de habitantes e tamén aumentou a súa preocupación polo cambio climático na rexión.

A forte seca está afectando á zona norte do territorio brasileiro, a súa profundidade reduciuse nos últimos días a 13,63 metros, un centímetro menos ca en 1963, cando acadara o seu nivel máis baixo.

Os ríos da zona tamén viron descender o seu caudal, o que provocou  que quedasen illados os habitantes das aldeas cercanas porque as súas barcas quedaron encalladas e por culpa diso nos lles chega a comida. Isto afectou a 62 municipios e 62.000 familias da zona.

As comunidades máis vulnerables encóntranse illadas por causa da falta de auga navegable e como axuda reciben cestas básicas (comida, medicamentos, productos hixiénicos…). Estas envíanselle mediante helicópeteros.

 Os meteorólogos non teñen as mesmas opinións, uns apuntan como os principais responsables  os furacáns do Atlántico, que puideron diminuír a humidade do Amazonas, mentras que outros culpan os incendios, os cales fan que disminúa a choiva. Incluso sospeitan que os  efectos do quentamento global esán  cambiando o modelo climático da zona.

                                                                                           Julia Otero e David Laíño 1ºB

Un buraco, furado ou burato negro é un obxecto celeste cunha densidade tal que a curvatura do espazo adxacente está pregada sobre si, polo que están illados do universo exterior e nin sequera a luz (ao viaxar en liña recta, en realidade unha xeodésica, e estar o espazo curvo sobre si) pode fuxir. De aí o nome, xa que non só non emiten luz senón que absorben todo tipo de radiación ou materia que se achegue demasiado.

Dende o seu descubrimento hai 46 anos, Cygnus X-1 foi uha das fontes de raios X máis intensamente estudadas . Unha década despois do seu descubriento, Cygnynus X-1.Despois de observacións opticas de de raios X chegouse a conclusión de que era un buraco negro, o primeiro coñecido.

Cygnus X-1 è 10 veces mais grande cá o noso sol. Os gases que flúen na sua superficie provocan unha gran emisión de raios X e unha gran enerxía gravitatioria. O sistema encontrase a uns 8000 anos luz da Terra.

Dende o seu descubrimento Cygnus X-1 despertou grande interese entre os astrónomos, e dende ese día moitos esforzos da astronomía dedícansea analizar a sua forma e os seus formatos.

Hoxe en día observatorios como o Chandra e XMM-Newton estudian os ventos estelares que o forman para intentar determinar a suas tasas de rotación. Os resultados demostran que rota moi lentamente e que provén dunha supernova.

Ángela Rial

Ricardo Fabeiro