IES Praia Barraña (Boiro, ACoruña)

Unha multitude de pequenos terremotos que arrancaron a finais de setembro anunciaron a formación dun volcán que pode confirmarse tras a erupción submariña de El Hierro. A lava segue fluíndo nas augas desta illa. A erupción do volcán continúa e os científicos puideron adiantar hipóteses falando sobre  a  súa evolución. Deduciron que acabaría producindose a formación dun pequeno illote.

Ós poucos dias  ollaronse restos de rochas fumegantes a 2,4 kilómetros da costa sur da illa. Esta sería a  primeira das catro fases  que probablemente vivirá a erupción.

Os habitantes da illa de El Hierro esperan con ansia volver as súas casas ainda que están emocionados por vivir un fenómeno único en moito tempo.

Nestes momentos na illa estan vivindo seísmos,non moi intensos pero si continuos. A madrugada do 22 de novembro rexistraronse ata 11 seísmos, o máis intenso de 2,1 grados.

 Información sobre El Hierro do Instituto Xeográfico Nacional.

Miriam Figueira Lamas 1ºA

        Rosat, foi un telescopio alemán de raios X, lanzado ao espazo o 1 de Xunio de 1990 cun lanzador Delta II dende Cabo Cañaveral. No ano 1998 ao apuntar directamente ao Sol, o telescopio queimouse e foi abandonado na data do 12 de Febreiro de 1999.

Foi a NASA quen informou que ‘Rosat’ se iva a estrelar contra a superficie terrestre entre o 22 e o 23 de Outubro de 2011, e estos datos non son erróneos. ‘Rosat’ caeu durante a madrugada do pasado Domingo (23/10/2011)  no golfo de Bengala ao noreste do Océano Índico, según informou o Centro Aeroespacial Alemán, aínda que os científicos non averiguaron o lugar exacto no que caera ata o Mércores 26 de outubro.


As posibilidades de que as partes que non se desintegraran en contacto coa atmosfera causaran danos, eran mínimas. Os científicos esperaban que ao redor de 30 anacos de satélite con un peso total de 1,7 toneladas poideran caer á Terra, o resto desintegraríase cando entrara na atmosfera.

                                                                                                                                                                                                    María Silva .

Nas universidades nós predominamos, (un 60 por cento das tituladas en España son mulleres e estas contan con mellores resultados que os homes), porén, descende a presenza de mulleres nos postos de gran responsabilidade cando abandoan as facultades e se integran á vida laboral, xa que  soamente representan un 23 por cento dos docentes de investigación do Consello Superior de Investigacións Científicas.

Para denunciar isto, a ”Unidade de  Mulleres e Ciencia do Ministerio de Ciencia e Innovación” coa colaboración da ”Fundación de Estudos de Economía Aplicada” publica o ”Libro Blanco sobre la situación de las mujeres en la ciencia de España”, o cal  insiste en que as desigualdades de xénero se encontran nos niveis máis altos da xerarquía académica.  Este libro contou coa axuda da ministra de ciencia e innovación Cristina Garmendia (bióloga e empresaria española).

Esta, sinala que o goberno está traballando para que desapareza este desequilibrio con algunhas novas Leis, como, a nova Lei da Ciencia, a Tecnoloxía e a Innovación (aprobada o pasado 12 de maio), a cal obliga a garantizar que o sistema español de ciencia avance deica unha situación de igualdade de xénero.

Segundo o ”Libro Blanco”, o número de catedráticas Españolas aumentou tan só un 6 por cento nos últimos vinte anos. Ademáis disto trata temas como:

• En España a probabilidade de que un home sexa promocionado é 2,5 veces maior que de que o sexa unha muller.

• Só un 15 por cento das mulleres ocupan o estamento máis alto.

•  Aínda que a  incorporación de mulleres nos estudos científicos foi importante nos últimos anos, existen todavía barreiras á hora de desenrolar unha carreira profesional.

Por outro lado a elite científica española é un ”club” de homes que discuten o  recoñecemento dos descubrimentos científicos. Baste considerar os seguintes datos:

- Non hai ningunha muller nos 17 presidentes do CSIC  (científicos de gran prestixio).

- Só 6 mulleres foron recoñecidas co Premio Nacional de Investigación entre  72 galardoados , só se premiaron dúas entre un total de 37 galardoados  no Premio Príncipe de Asturias de Investigación Científica e Técnica e só se contan cinco mulleres entre os 87 premiados co Premio nacional Rey Jaime I.  

- De  654 membros das 10 Reales Academias Españolas, só un 5,5 por cento son mulleres.

- Soamente  aparece unha muller como líder nos 17 proyectos  de maior prestixio en España, concedidos en 2006.

En definitiva, aínda hai moito camiño para percorrer, para que a desigualdade de xénero desapareza no campo científico e se incremente a visibilidade desas mulleres que xa se encontran presentes nas intitucións de ciencia españolas.

 Noelia Vicente Súarez e Vera García Outeiral, 1ºA

A partir do próximo ano, nace “Gloria”, un proxecto europeo que consiste nunha rede de  17 telescopios robóticos gratis por Internet, (GLObal Robotic telescopes Intelligent Array for e-Science) e no que participan 13 socios de 8 países diferentes. Está inspirado na experiencia do Observatorio Astronómico de Montegancedo, situado na Facultade de informática de dita universidade.

É o primeiro observatorio astronómico do mundo de acceso libre e gratuíto, que se controla remotamente mediante un software denominado Ciclope Astro, e que será empregado pola rede mundial de telescopios robotizados.

O principal obxectivo do proxecto Gloria é agrupar a persoas de distintos lugares do mundo interesados na astronomía coa finalidade de aproveitar a intelixencia colectiva e potenciar a súa participación na investigación astronómica, a partir dos análises de datos e das observaciós astronómicas.

Fará isto que os cidadáns nos comprometamos máis coa ciencia e as observacións astronómicas?

A ISS supon unha gran plataforma de investigacióm de diversos estudios cientificos e tecnoloxicos: productos de fabricación espacial, astronomía, detección terrestre a distancia, mecánica de materiales e fluidos, desarrollo de plantas e animales, biotecnoloxía.

A maioria dos experimentos realizados pola ISS producense en condicións de microgravidade (gravedad cero), unha importante ferramenta para desarrollar materiales altamente sofisticados, rocesos para o uso de estructuras e maquinaria avanzada.

A microgravidade e moi empleada porque os materiales cristalizan de unha forma diferente a como o fan na Terra. Con esta microgravedade sintetizanse productos necesarios para o seu uso posterior na Terra, en campos como a medicina, a bioloxia e a química.

Alguns exemplos de experimentos que se realizan abordo da ISS son:

- Estudos sobre a cristalizacion: no espazo os cristales de proteinas poden crecer de forma mais pura a como o fan na Terra. O seu análise mellora a comprension da natureza das proteinas, encimas e virus, axudando ao desarrollo de novas drogas.

- A vida en baixa gravidade: estudanse os efectos que pode provocar sobre os humanos nun largo periodo de exposicion a baixa gravidade do espazo.

-A naturaleza do espacio: alguns experimentos realizaranse no exterior dos modulos da ISS. Estudiarase o medio espacial, o vacio e os efectos sobre os materiais que producen as particulas espaciais.

-Os efectos da polución do aire e da agua, o smog sobre ciudades, a deforestación e os incendios forestales, así como os vertidos de aceite son visibles desde o espacio e poden capturarse imáxenes que proporcionarán unha perspectiva global imposible de conseguir desde a terra.

-Observación da Terra: as observacións desde a órbita axudarán ao estudio dos cambios no noso medio ambiente a largo plazo. Estudiaranse os efectos da erupción dos volcáns, antiguos impactos de meteoritos, huracans e tifóns; ademais dos cambios na Terra producidos por la raza humana.

Paxina oficial da ISS

                                                                                                                                                                                 Brais Suárez Miguéns 1ºC

                                                                                                                                                                                  Isolino Redondo Vidal 1ºC

Quen podería pensar que o home cuxos premios levan o seu nome e se entregan a persoas, as cales realizaron importantes actos para a humanidade, creou o perigoso explosivo coñecido como dinamita.

 Foi inventada por Alfred Nobel en 1866 e patentada en 1867, que, xunto coa explotación de campos de petróleo en Bakú (Acerbaixán), axudou a amasar a gran fortuna.

Procede da nitroglicerina, descuberta en 1847 polo químico italiano Ascanio Sobrero, era un explosivo moi poderoso, aínda que moi sensible para a guerra. Tras a morte dun dos seus irmáns a causa do  inestable explosivo , Nobel decidiu dedicar todos os seus esforzos para domar o explosivo. En 1866, el encontrou unha terra chamada <kieselguhr> absorbente (Diatomita) a cal podia absorver enormes cantidades de nitroglicerina.

Aquí podedes ver unha explosión causada por  varios cartuchos de dinamita como os de imaxe anterior:

Link informativo:

Entrada escrita e realizada por Ramiro, Abraham e Alfonso.

 Segundo os expertos do observatorio de Arecibo (en Puerto Rico) un asteroide de 400 m. de lonxitude pasará rozando o noso planeta, incluso máis preto do que esta a Lúa. Inda que isto poda soar alarmante, o certo é que non hai ningún risco según os expertos deste observatorio. Inda que non haxa risco o corpo poderase observar cuns simples prismáticos dende o atardecer ata as 23h.

Agora ben, este asteoide si que pode ser alarmante nun futuro, xa que dentro de 100 anos atoparémonos de novo con él. A súa colisión seriá comparable ao estoupido de 65.000 bombas atómicas.

Fonte :El Mundo

Redactado: Adrián Casais e Antonio Vidal

Os científicos pensan que unha gran parte da auga que compón os océanos do noso planeta chegou a bordo dos cometas que chocaron contra a Terra durante as súas primeiras etapas de formación. Esta hipótese vese apoiada co recente descubrimento de auga nos discos protoplanetarios da estrela TW Hydrae, que se atopa na derradeira etapa do seu proceso de formación e está rodeada por un disco de pó e gas que rematará por condensarse e dar lugar a un sistema de planetas. Esta estrela atópase a 176 anos luz na constelación Hidra.

Este descubrimento realizado polo observatorio espacial de Herschel, encontrou volumes de auga equivalentes a miles dos océanos da Terra. Para esta investigación votaron man do Instrumento heterodino para infravermello extremo (HIFI), co que detectaron emisións de vapor de auga procedentes do disco que rodea TW Hydrae. Segundo os cálculos dos científicos ese vapor descuberto podería dar lugar a suficientes cristais de auga xeada equivalentes a miles de veces a masa dos océanos da Terra.

Outros descubrimentos recentes realizados coa axuda do HIFI sustentan a teoría de que os cometas transportaron unha porción significativa dos océanos na Terra. Os investigadores comprobaron que o xeo dun cometa chamado Hartley 2 tiña a mesma composición química que os nosos océanos.

Laura Paz e Alicia Rial 1ºA.

        Unha supernova é unha explosión estelar moi forte, que é o que lle podería acontecer á estrela superxigante vermella Betelgeuse. Isto, débese a que,  perdeu parte da súa masa e está a punto de colapsar.

Este suceso podería acontecer antes do 2012 e a estrela,  poderíase converter nun segundo sol para a Terra.

Betelgeuse, tamén chamada como Alpha Orionis, é unha brillante estrela vermella na constelación de Orión. É a novena estrela máis brillante do ceo e é un corpo moi luminoso e grande. A súa masa, é 20 veces a do Sol e o seu tamaño é 40 millóns de veces maior.

Cando se convirta nunha supernova , producirase unha forte emisión de partículas. Son os chamados neutrinos os que chegarán ao noso planeta. Pero como asegura Brad Carter, (físico e investigador senior da universidade australiana de Southern Queensland),  hai que tomalo con moita tranquilidade porque estas partículas non son dañinas.

Esta explosión, tamén podería xerar a formación dun burato negro que estaría a máis dun millar de anos luz da Terra.

Sen importar cando ocurra a explosión, este vai a ser un dos espectáculos máis increibles xamais presenciados. Por unhas semanas a supernova será tan brillante que parecerá que hai dous soles no ceo e a noite será indistinguible do día. Aínda que esta, non será a primeira nin a última vez que a humanidade presencie algo asi.

A primeira supernova rexistrada tuvo lugar no ano 185 DC., cando astrónomos chinos observaron a explosión dunha estrela a 8200 anos luz de distancia. Os romanos, tamén fan referencia a este fenómeno que, foi verificado por astrónomos modernos que localizaron os restos da antiga estrela.

-Fontes:http://www.foroelcruce.net/t37627-en-2012-veremos-2-soles-en-el-cielo-ciencia-inside ; http://www.abc.es/20110124/ciencia/abci-betelgeuse-segundo-tierra-201101241754.html

Nas aulas de ciencias, tanto no Bacharelato coma na Universidade, a maioría somos mulleres. Porén… por que os cargos científicos de responsabilidade aínda os teñen, maioritariamente, os homes? Este é un debate que se ten aberto dende hai algúns anos.

O “Libro Blanco” é un estudo realizado dende a Unidade de Mulleres e Ciencia do Ministerio de Ciencia e Innovación e coa colaboración da FEDEA. Neste estudo dánse unha serie de datos polos que as mulleres non adoitan chegar a ser tan coñecidas coma os homes. Un sdos puntos máis importantes son:

• Ter fillos perxudica e, normalmente, son as mulleres as que se ocupan deles.
• Só un 38% de catedráticas que teñen fillos, fronte a un 63% de varóns con fillos.
• A tasa de graduación feminina supera á dos varóns.

A pesares de todo, pouco a pouco as mulleres estamos conseguindo ser máis recoñecidas, e ocupar cargos máis importantes, como grandes científicas e astrónomas. Algúns exemplos actuais son: Margarita Salas, Carmen Maroto, a astrónoma galega Josefina F. Ling, e Rebeca Santiso e María Tamayo (as cales recibiron un premio o ano pasado)