A antimateria e a creación do universo.
Como a mesma palabra di, é o oposto da materia, é dicir: unha materia cuxas partículas elementais teñen carga eléctrica oposta á normal. Así, nun átomo de antimateria atopamos en lugar de protones (positivos), antiprotones (negativos) e, en lugar de electróns (negativos), antielectrones ou positrones (positivos).
Cando unha partícula e unha anti-partícula entran en contacto, prodúcese o fenómeno da aniquilación ou sexa da transformación da materia en enerxía. A antimateria, prevista teoricamente polos físicos dos anos 30, foi producida en laboratorios desde mediados os anos 50, grazas aos potentes aceleradores de partículas.
Segundo unha teoría cosmológica, no Universo existen cantidades iguais de materia e de antimateria confinada, obviamente, en rexións distantes entre si. Con todo, nos puntos de encontro, produciríanse grandes fenómenos de aniquilación. Os raios Gamma, que se observan como radiación de fondo do Universo, son interpretados por algúns como o produto secundario desta aniquilación.
Segundo outra teoría, en cambio, materia e antimateria existían por partes iguais no orixe do Universo pero cun leve excedente da primeira sobre a segunda. Por conseguinte, a antimateria sería totalmente destruída pola aniquilación e o Universo actual estaría constituído polo residuo de materia sobrevivente.
No estado actual dos coñecementos físícos resulta imposible determinar, a través de observacións astronómicas a distancia, si unha afastada galaxia está feita de materia ou de antimateria, debido a que ambas producen emisións electromagnéticas idénticas.
Débese mencionar que é moi difícil almacenar a antimateria. Calquera contacto da antimateria coa materia produce a inmediata aniquilación das partículas: A masa de ambas “materias” convértese en enerxía pura. Por tanto, para illar unha antipartícula, débese illar de calquera outra partícula, incluídas as presentes no aire. Até os nosos días, é factible conter antimateria cargada eléctricamente (p. ex. antiprotones ou positrones) usando trampas magnéticas. Estas trampas manteñen ás antipartículas flotando nun campo magnético, en completo baleiro, para evitar a sua aniquilación polo contacto con partículas ordinarias. As trampas magnéticas do CERN(A Organización Europea para a Investigación Nuclear (nome oficial), comunmente coñecida pola sigla CERN (sigla provisional utilizada en 1952, que respondía o nome en francés Conseil Européen pour a Recherche Nucléaire, é dicir, Consello Europeo para a Investigación Nuclear), é o maior laboratorio de investigación en física de partículas a nivel mundial.) son capaces de conter aproximadamente unhas 10^12 antipartículas da mesma carga. O problema vén cando se almacena unha gran cantidade de partículas da mesma carga, debido a que entre estas existe unha repulsión (cargas iguais repélense), o que obriga a utilizar unha maior enerxía para manter o campo magnético que as contén. Por tanto, non é posible almacenar unha gran cantidade de antimateria debido a esta limitación. Un problema maior preséntase ao tratar de almacenar antipartículas eléctricamente neutras, como os antineutrones ou como antiátomos. Nesta circunstancia é imposible utilizar campos magnéticos para conter antimateria neutral debido a que non posúen efectos sobre este tipo de antimateria neutral. Actualmente estanse desenvolvendo trampas magnéticas (trampas que actúen no momento magnético) e trampas ópticas (utilizando láseres) para poder conter este tipo de antimateria.
Aínda que a antimateria pode usarse con fins destrutivos, isto resulta sumamente difícil. Por unha banda, non hai forma que a antimateria poida ser creada en cantidades suficientes como para usarse como unha bomba. Doutra banda, as trampas que conteñen a antimateria son enormes e entre máis antimateria conteñan, requiren unha maior cantidade de enerxía para funcionar.
Tags: bigbang